Në rrëfimin e Beqir Potkës për arratisjen e tij nga Shqipëria e 35 viteve më parë kur ndodhej nën regjimin komunist, vihet re përmendja e Zotit në momentet më të vështira. Në arrati iu bashkuan dy kushërinjtë e tij, me të cilët ngjiti malin e Gradanit teksa frika se mos përfundonin sërish atje nga ishin nisur ishte bërë bashkëshoqëruese, por më e tmerrshme do të ishte zbritja.
Potka thotë për “Rudina” se ishte pikërisht çasti kur ai nisi të besonte fort sepse u gjend në mes të luftës për jetë a vdekje.
Beqir Potka: Besimi te Perëndia më ka lindur që pas arratisjes ku nuk u vrava se kur zbritëm poshtë malit, atje rrëshqita dhe jeta m’u var në një shkurre. Kur kushërinjtë e mi po më thërrisnin, “Potka ku je”, unë nuk po i dëgjoja, unë isha në vdekje.
Ata hodhën një gur poshtë, guri shkoi në humnerë kështu që jeta ime ishte në një shkurre dhe atje e pashë veten mua Zoti më do. Duhet të bësh diçka për njerëzimin, për atë që unë kam mundësi.
Rudina Magjistari: Dhe si e ke përkthyer këtë në jetën tënde, përgjatë rrugëtimit tënd më pas?
Beqir Potka: E kam përkthyer…unë hobin tim e kam të ndihmoj njerëz, në çdo lloj forme.
